Dit wordt een serieus verhaal.
Maar wat ben ik blij om me te kunnen uitten.
Dat helpt me zoals niets anders me op dit moment kan helpen.
We zitten een beetje klem, mijn mensen en ik.
Ik ben in een rol geduwd die ik zelf nooit voorzien had.
Ik ben geen hond meer maar een (zorgen) kind.
Met de nadruk op Kind.
Ik ben in een kind rol geduwd.
Op totaal onbewust niveau vanuit de mens is dit gebeurd.
Ik ben zo enorm belangrijk voor hen dat het me benauwd.
Ik heb geen ruimte, mentaal en emotioneel gezien.
Fysiek heb ik alles wat ik zou kunnen wensen.
Maar de liefde is wat verstikkend, als ik het voorzichtig mag zeggen.
Ik houd écht van mijn mensen, met open hart.
Maar er is bijna geen ruimte voor mijn liefde aan hen.
De beweging van de liefde energie van hen naar mij blokkeert de stroom van mij naar hen.
Ik krijg geen kans.
De lijn/ verbinding zit wat vol met ruis en zorgelijke liefde.
Wat ik graag wil zeggen is een samenvatting van wat échte liefde voor mij is;
Onvoorwaardelijk.
Precies zoals ik ben.
En vanuit iemand die zelf ook in balans is en zichzelf liefde geeft.
En van daaruit zonder lading liefde kan geven.
Dat is echt waar ik aan toe ben.
Ik beweeg mee op de energie en weet niet zo goed waar ik het moet zoeken.
Ik vind geen houvast en dat maakt me labiel in geest en gedrag.
Omdat ik hun energie voel, hun liefde die een zorgelijke vorm heeft aangenomen.
Ik kan me er niet aan onttrekken.
Ergens weet ik dat het goede bedoelingen zijn.
Maar als ik zorgen voel, voel ik geen liefde.
Wil je vooral herhalen dat ik sowieso van hun houd, in mijn kern?
Dat geeft hen wat lucht en ik denk dat ze het helder kunnen zien hierna.
Het zijn goeie mensen hoor, de dieren staan vooraan en ze doen álles voor me.
(Symone: met dank dat ik het mag delen!)
