Ik wordt steeds een beetje eigenwijzer.
Terwijl ik graag leer en luister naar anderen, dat ook.
Maar met de jaren weet ik ook wat ik zelf wil.
Vooral als het om mijn eigen paarden gaat.
Van de winter had mijn paard een diepere wond bij/ in een gewricht.
Er volgde inspectie door de dierenarts en antibiotica om infectie te voorkomen.
Ik gaf healing, en zag het gezonde been al weer voor me.
Alle positieve energie daar naar toe.
Ik vertrouwde op haar zelfbalancerend vermogen.
En het vermogen van haar lijf om zichzelf weer heel te maken.
Daarnaast zette ik homeopathische korrels in voor de wondgenezing, de kneuzing, de schrik, en om de restanten van de antibiotica weer te verdrijven uit het lijf.
Honingzalf werd ingezet. (is dat eigenlijk alternatief of regulier? 😉)
En daarna etherische oliën (oa lavendel) gebruikt om zo weinig mogelijk littekenvorming te krijgen.
Het is goed gelukt.
De wond is dicht en rustig.
Het allerbelangrijkste; het lichaam moet de tijd hebben zichzelf te genezen.
Hoe minder stress, hoe beter.
Daarom gaf ik haar weiderust, en geen boxrust zoals geadviseerd werd.
Omdat ik haar ken.
En wist dat de stress van boxrust haar vooral geen goed zou doen.
Dan maar een langzamere genezing en minder mooi litteken.
De wond is prachtig genezen.
Er zit wat minder haar op die plek, uiteindelijk.
Maar het is haast niet meer te zien.
Wat het zelfgenezend vermogen kan doen; heerlijk toch!
Ik heb er het volste vertrouwen in.
En luister daarnaast goed naar mijn paard, naar wat zij zélf wil.
Zo samen komen we er wel uit.
Door eigenaren wordt deze vraag ook vaak gesteld in een consult.
Wat wil mijn paard zélf?
En vaak komt daar duidelijk antwoord op.
En dan kunnen wij met gezond verstand kijken wat er mogelijk is.
En daar naar handelen.
Vooral je eigen gevoel opmerken.
En er op vertrouwen.
Dat is mijn motto tegenwoordig.
De dieren seinen namelijk ook veel naar ons.
Juist in dit soort situaties.
