Ons dagelijks ommetje.
De hond die we tegenkomen puft en hijgt.
Blaft eens schor en is zichzelf wat kwijt.
Hij zit overduidelijk in een normaal patroon voor hemzelf en zijn mens.
Zijn stress en spanning is voelbaar voor me.
Die van zijn mens ook.
Ik krijg er een knellend gevoel van rondom mijn nek.
En als ik kijk is dat waarschijnlijk de halsband die continue strak staat. Of?
De hond kijkt me aan en wordt ietsjes wakker uit zijn toestand.
Hij zegt maar 1 ding.
“Mijn mensen hebben het moeilijk, en ik ben er voor ze.”
En nu hij het zegt, ik heb de vrouw een poosje niet gezien, alleen de man die bij hem hoort.
Ze blijkt ziek te zijn, en niet een beetje…
Dat maak ik op uit het gesprek wat gaande is met een andere hondeneigenaar.
‘Tja, de hond moet er toch uit he’, vertelt de man ondertussen aan diegene, terwijl ik in de buurt loop.
De hond kijkt me aan, hijgt zachtjes en knijpt even zijn ogen dicht.
Ik wéét, zie, voel in een flits hoeveel hij absorbeert en ondersteund.
En voel geen medelijden maar liefde.
Als vanzelf stroomt er helende energie vanuit mijn hart naar hem.
Daar hoef ik zelf niet over na te denken, en de hond weet de weg.
Op zijn eigen initiatief vraagt hij om de energie, door het toe te laten.
Een paar seconden ontladen en opladen is al genoeg.
De stroom is aangezet.
Hij kan weer even verder.
Ik groet de man vriendelijk en loop verder met mijn eigen hond aan mijn zij.
‘Die hond is blij met je’, stelt zij telepathisch en nuchter.
En dan pas komt er een traan op bij mij.
